طلـوع نـور من از کاظمین می‌بـیـنم            ز آسـمـان ولایـت سـتـاره مـی‌چـیـنم
به عشق حضرت کاظم دلم هوایی شد            در این تکاثر بی‌حد به عشق خوشبینم

ز کار بستۀ من شد گره‌گشا زین رو            که داده‌ام بـه هـوایت هــوای آئـیــنـم
قسم‌ به‌خاک‌ سر کوی لـیـلی و مجنون            که در جـنون به تـمـنای عاشـقی اینم
میان خنده و گریه به خویش می‌گفتم            به زیر سایه این خانه‌ات چو پرچینم
به مثل بال کـبـوتر مـقـیم این حـرمم            سبک‌تر از پرِ کاهم به عشق سنگینم
چـقدر مـادر من سفـره نذر من کرده            به نام نامی مـوسای‌ات چه خوشبـینم
دوبـاره اذن بـده تـا به پـای تـو افـتـم            که خـاک پـای تو گـشتن تمـامی ‌دینم